بررسی نظریه سوء استفاده از حق زوجین در فقه امامیه و حقوق ایران

زوجین به عنوان ارکان اصلی خانواده، به شمار می آیند که مناسباتشان مبتی بر اخلاق، ایمان و حقوق و تکالیف بین آنها می باشد. با وجود محبت و عاطفه میان زوجین، گاه یکی از آنها به جهت امتیاز و موقعیتی که حقوق بر او بخشیده از موقعیت خود به ضرر دیگری بهره می جوید و از حق خویش سوءاستفاده می کند. حقوق همانگونه حق را به جهت مصالح مهم در مناسبات خانوادگی به رسمیت می شناسد روش هایی نیز برای جلوگیری از سوءاستفاده از حق ارائه می دهد. تحقیق حاضر نظریه «سوءاستفاده از حق» را در حقوق، عاملی در جهت کنترل کیفیت اعمال حق می داند.با تتبع و استقراء در آموزه های فقه امامیه در می یابیم که این مکتب نظریه سوءاستفاده از حق را به روشنی مورد شناسایی قرار داده و قاعده لاضرر که به عنوان مبنای اصلی این نظریه مطرح است از جامعیتی برخوردار می باد که در برگیرنده نظریه سوءاستفاده از حق بوده و به عبارت دیگر این نظریه یکی از مصادیق قاعده لاضرر می باشد.حق طلاق، حق رجوع در طلاق، حق برخورداری از مهر، نفقه و ... از جمله حقوق مالی هستند که مورد سوءاستفاده قرار می گیرند و این در حالی است که قانون اساسی (اصل40) و قانون مدنی (ماده 132) منع سوءاستفاده از حق را به صراحت مورد تأئید قرار داده است.از جمله ضمانت های اجرایی در کنترل اعمال حق می توان به موارد تعزیر، طلاق اجباری، حبس، سقوط حق نفقه و... اشاره نمود.